Þrátt fyrir að Grikkir slái okkur Íslendinga út hvað aksturseiginleika varðar (ég sé það núna að við erum engan vegin slæm!) og séu gjarnan (les: yfirleitt) ruddar og kærulausir, þá verð ég samt að klappa fyrir strætó- og rútubílstjórum og leikni þeirra í að mætast á götum sem upprunalega voru ekkert svo þröngar, en þegar aðrir leggja bílunum sínum beggja vegna við þá fer þetta að verða svolítið tæpt. Ég bý mig alltaf undir ískur og málmhljóð og öskur og læti þegar ég horfi upp á þess 1-2 cm sem skilja vagnana frá hvor öðrum og frá öðrum ökutækjum. En nei. Ennþá hefur það ekki gerst.
Ég fór til Sounion-höfða (Cape Sounion) á sunnudaginn og horfði upp á hið stórmerka Póseidon-hof. Ja, það hlýtur allavega að vera stórmerkilegt fyrst ég og svo margir aðrir lögðu og hafa í gegnum árin lagt á sig 2 1/2 klst rútuferð hvora leið til að sjá þetta. En satt best að segja bjóst ég við aðeins meiru en bara þessu hofi og snotru útsýni yfir hafið. Ekki miklu, en aaaðeins meiru. En fyrst ég var mætt á svæðið og búin að skoða hofið og hafið og rándýru minjagripaverslunina, þá ákvað ég að rölta um og njóta náttúrunnar. Þarna sá ég glitta í smá baðstrandarbút og grænar hlíðar. Svo ég lagði af stað niður grænu hlíðina, þakta framandi gróðri, í átt að strandarbútnum. Og auðvitað var þessi græni framandi gróður ekkert nema stingublóm í mismunandi útgáfum. Svo nú hef ég rispur upp um alla kálfa.
En. Ég fór til Delfi (Delphi) í gær og það var frábært! Þar kom það mér á óvart hvað það var mikið að sjá, ég (óupplýstur og fáfróður túristinn) hélt að Delfi væri mest bara fallegt útsýni, sérstakt andrúmsloft og svo þessi þriggja-stólpa-steinarúst sem sést í öllum ferðahandbókum þar sem minnst er á Delfi. Þessi áðurnefnda rúst kallast víst Þelos (Thelos) eða eitthvað álíka. En þarna var svakalega falleg náttúra og heilmargt að sjá. Stórt stadium (svona íþrótta"salur" með pöllum) og leiksvið með áhorfendapöllum og rústarústir og steinninn þar sem véfréttin (the Delphi oracle) kom með sinn fyrsta spádóm og margt annað. Ég sá meira að segja hinn útstæða nafla heimsins (úthöggvinn steinn, ca 120 cm á hæð og meter í þvermál) inni á safninu, sem var að mestu lokað vegna viðgerða og uppfærslu oþh. Vegna komandi Ólympíuárs, auðvitað. En maður kíkir þá bara í listasögubækur seinna.
Eftir að hafa skoðað allt sem skoða mátti þarna í kring, lagði ég leið mína inn í bæinn Delfi, um 1,5 km frá rústunum. Þar var allt morandi í túristabúðum og veitingastöðum og "tavernas", en þökk sé Lonely Planet Guide-inum mínum fann ég stað sem seldi rétti á ekki-uppsprengdu verði. Og maður gerðist svo djarfur að panta steiktan kolkrabba (squid - heitir það ekki kolkrabbi á íslensku? Og octopus líka?) sem reyndist svakalega góður, en svolítið eins og að borða lítil hvít dekk. Litlir hvítir gúmmíkenndir hringir, pínulítið uppbrettir á köntunum. Og útsýnið af svölum Taverna Vachos (þar sem ég borðaði) var frábært, maður sá yfir þök bæjarins og út á sjó. Hrikalega afslappandi. Og í Delfi fékk ég engar rispur á fótleggina, en þeim mun meiri sólbruna á axlir, bringu og bak. Og flugnabit. En vel þess virði.
Hálf borgin er óvirk vegna aðgerða (á síðustu stundu!) til að gera Aþenu snotra. Ég ætlaði á "the Archeological Museum" í Aþenu, risastórt og stórmerkilegt, en auðvitað var það lokað af sömu ástæðum og Delfi-safnið. Og það verður víst lokað fram í mars. Aðrir staðir sem eru lokaðir vegna undirbúningsviðgerða eru m.a. Ancient Agora og nokkuð margar lestarstöðvar á "grænu línunni", auk þess sem viðgerðir setja stóran svip á miðbæinn núna. En eins og Veronika (frá Póllandi) sagði, ef ekkert hefur verið gert í 20 ár þá er erfitt að vera að koma öllu í stand núna.
Grikkir eru svakalega uppteknir af mat og matargerð, og ég hef oftar en ekki verið spurð hvort það sé ekki einhver hefðbundin íslensk matargerð og hvernig matur það sé. Og ég reyni eftir bestu getu að útskýra að kannski séu það frekar baksturseiginleikar okkar Íslendinga sem séu hefðbundir (Hnallþórur og flatbrauð og kleinur og pönnukökur), en að við eigum okkur þó sérstaka matargerð sem felist mest í því að sjá til þess að maturinn geymist (ég meina, ég fer ekki að segja að þjóðarrétturinn sé soðinn fiskur með soðnum kartöflum ásamt rúgbrauði og bræddu smjöri?), svosem hangikjöt og saltkjöt og súrmatur. Og að við borðum þennan sér-íslenska mat á ákveðnum árstíma (semsagt á Þorranum). Og fólk spyr furðu lostið af hverju við borðum hann bara einu sinni á ári. "Ja... af því hann er svo vondur...?"